Çocukluğumun şahitleri

İnsan büyüdükçe geçmişe ait tüm şahitler silinmeye başlıyor. Zor gerçekten de insanın sevdiğini geçmişini çocukluğunun şahitlerini kaybetmesi…
Bir yıl önce babanemi kaybettim çok zordu çünkü bu kadar özleyeceğimi o günden biliyordum. Bütün çocukluğum boyunca yanında olduğum babanem biranda her zaman olduğu kadar olmadı yanımızda. Annemler dışarı çıkarsa arkalarından sürekli kızan, evinden başka yerde olmak istemeyen, Beşiktaş tutkunu, oğullarının ve kızlarının aşığı, toprak kokan, halamlar bayramda geç kalınca evlatlıktan çıkartan ve gördüğü an hiç birşey olmamış gibi devam eden, büyük dedemi anlatıp bize unutturmayan, eski evimizin kaç oda olduğunu ve kimlerin kaldığını anlatan,evimizde bir süre kalan dikiş öğretmenini dedemden hala kıskanan, arka ceplereçaktırmadan para koyma konusunda uzman, her zaman senin tabağına bir kepçe daha koyan, sabahları bahçeden ceviz toplayıp kahvaltına getiren babanemi çok özlüyorum. Ve çocukluğumun şahitlerinden birini daha kaybettim. Babamın lalası bizim didi bibimizi… En güzel bostancı kızını kaybettik.. Herşeyimizde yanımızda olan bir büyüğümüzü daha kaybettik.. Lalamı da çok özlerim ben bugünden biliyorum babam da çok özler lalasını hepimiz özleriz. Bibi, didi nanama selam söyle oralarda….